لابلای روزمرگیهای امروزت
یه نگاهی هم به گذشته بنداز
ادبیات نمیبافم!
گذشته بهت زخم میزنه. اگه شاد باشه، یه جور. اگه پر از غم هم باشه، یجور.
اما بهت ثابت میکنه دائما یکسان نباشد حال دوران!
این منم. مه تاب!
نقاشی ذهنم از شبای گذشته م یه رنگه، سیاه!
فقط یادمه یه پتجره باز بود که باد پرده کرم رنگ تور رو تکون میداد.
یه مهتاب نصفه نیمه هم از اون بالا شاهد گریه م بود.
سردی پاییز بود.
و قاصدک!
بهم کمک کن خدا. هنوز بهت نیاز دارم.
پ ن: معجزه یعنی خدا! که ...
دفتر خاطرات مجازی لطف دفتر واقعی رو نداره.
که وقتی داری فکر میکنی، خط خطی کنی، گل بکشی، اسم خودتو بنویسی یا امضاهای پشت سر هم بزنی.
وقتی ام که حرفات پخته شد و آماده ی نوشتن، نرم نرم یا اگه خیلی هیجانزده ای دستپاچه روی کاغذ بیاری و تموم که شد از اول بخونیشون. یه بار...دوبار... پنج بار.
من همیشه وقتی خاطره مینویسم، یه بار میخونم ببینم چی نوشتم. یه بار تو دلم بلند میخونم انگار دارم شاهکارمو واسه کسی میخونم، یه بار از دید یه خواننده میخونم و آخر سر، یه بیت شعری، یه جمله ای چیزی سمت چپ صفحه مینویسم.
دفتر خاطرات مجازیمو یه اتفاق مجازی برد. گم شد تو دل این صفر و یک ها. ته مونده هاش مونده هنوز که دلم نمیخواد بهش سر بزنم. واهمه دارم انگار. از برگشتن به همه ی اون احساس قدیمی.
مثل سر زدن به یه زیرزمین نمور و تاریک میمونه. شاید چارتا وسیله ی خوب هم از میونش پیدا بشه، اما یا زیر آهن قراضه های قدیمی مونده یا ترس از موش و سوسکاش نمیذاره پا بذاری توش.
خلاصه اینکه من دفتر خاطرات مجازی جدیدی دارم که هنوز باهاش انس ندارم. انگار محرم رازم نیست. صمیمی نیست باهام.
وگرنه توی این یکی دوسال اتفاقای زیادی افتاده که حک کردنشون رو در و دیوار این اتاق مجازی، خاطره انگیز و‌خوندنشون لذت بخش میشد.
من و مسیح اتفاقای زیادی برامون افتاد و‌به قول بزرگترا فراز و‌نشیبای زیادی چه باهم چه تو زندگی شخصیمون دیدیم و ازش عبور کردیم.
الآن به لطف خدا دنیامون آرومه و ان شاالله آروم بمونه.
برای خوشبختیمون دعا کنید.
امان از تو امان از تو که هر دم بردی از یادم
چه کردی با دل و جانم که از یاد تو دلشادم
امان از تو امان از تو چه کاری دست خود دادم
برای تو به عشق تو هنوز از پا نیافتادم
تو رو دارم تو روزایی که دنیا دلگیره
میای و حس دلتنگی و دوری می میره
...
ثانیه ثانیه صدات
حس آروم نفسات
مثل اولین باره نمی ذاره که دیوونه نباشم
میرسم از تو به خودم
شکل لبخند تو شدم
بی قرار این عشق و پریشونی و دیوونگی ها شم
پ ن: بعد از مدتها یه شعری پیدا شد که حالمو بنویسم
خدا مهربونیاتو شکر:)
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
حرف‌هام رو قراره بذارم برای وقت دیگه
این رو میذارم اینجا
چیزی که گوش می‌دادم. به یادش.
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
گفتم بدوم تا تو همه فاصله‌ها را
تا زودتر از واقعه گویم گله‌ها را
چون آینه پیش تو نشستم که ببینی
در من اثر سخت‌ترین زلزله‌ها را
پر نقش‌تر از فرش دلم بافته‌ای نیست
بس که گره زد به گره حوصله‌ها را
یک بار هم ای عشق من، از عقل میندیش
بگذار که دل حل کند این مسئله‌ها را
وقتی این سریال رو می‌دیدم، یاد خودمون می‌افتادم...
هشت ساله بودم!
هشت ساله بودم و عاشق خیره شدن به منظره ی شهر، به خیابان ها، به شنیدن صدای بوق ماشین ها..به گذر عمر!
چه فرقی داشت لب جوی نشستن با گذر ماشین ها را از خیابان دیدن؟
هشت ساله بودم!
هشت ساله بودم و تورا دیدم که به سمتم می آیی.
درست رو به رویم نشستی
پاره کاغذی را به سمتم گرفتی و گفتی: "بنویس"!
و من متحیر از لحن آمرانه ی تو، گفتم چه بنویسم؟
...
هشت ساله بودم و صادق!
و نوشتم، اسم کسی را...
"ضمیر مفرد مخاطب"
ده ساله بودی و عاشق!
و نوشتی "تو"
و آن روز چیزی در من طلوع می کرد. چیزی ورای احساسات کودکانه ام!
طلوعی از جنس عشق
عشقی که لحظه های پر از فراز و نشیب پشت سر گذاشت.
طلوعی که اکنون پس از چهارده سال هنوز به آن باور دارم و عمیقا آن را میپرستم...
هشت ساله بودم!
